Psychologia zorientowana na proces (POP) jest nowoczesną koncepcją psychoterapeutyczną opracowaną przez dr. Arnolda Mindella w latach 70-tych XX wieku. Jest metodą eklektyczną, której główne inspiracje stanowią psychologia analityczna Carla G. Junga, nowoczesna fizyka, myśl taoistyczna. Należy do modalności humanistyczno-doświadczeniowej w psychoterapii. Łączy ona psychologię głębi i teorię nieświadomości zbiorowej z ideami racjonalistycznymi i relatywistycznymi oraz kulturowym widzeniem psyche i świata*, jednocześnie opracowała własne skuteczne narzędzia terapeutyczne w pracy z symptomami fizycznymi w ciele, problemami relacyjnymi i globalnymi czy też odmiennymi i ekstremalnymi stanami świadomości. Wytycza kierunki rozwoju psychoterapii w XXI w.* 

Dość popularna metoda terapeutyczna PB-CBT** (metody CBT III fazy) o udowodnionej naukowo skuteczności klinicznej zaczerpnęła z metod psychologii zorientowanej na proces wiele narzędzi skutecznej pracy terapeutycznej z klientami jak np: praca w oparciu o bezwarunkową akceptację, podążanie za chwilowym procesem klienta, techniki wizualizacyjne, pracy w kanale relacji, czy też w kanale ruchowym. Wszystkie te metody są od lat 80-tych XX wieku powszechnie stosowane w psychologii zorientowanej na proces. Techniki POP są również przedmiotem badań klinicznych, a ich wysoka skuteczność zadecydowała, że praca terapeutów POP jest refundowana ze źródeł publicznych w takich wysoce rozwiniętych krajach jak: Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Kanada czy Szwajcaria.

*Prof. Zenon Waldemar Dudek w: Bogna Szymkiewicz (ed.). Psychologia Procesu. Teoria i praktyka. Wydawnictwo Eneteia. Wyd. I. Warszawa. 2013.   

**S.G. Hoffman, S.C. Hayes. The future of intervention science. Clin. Psychol. Sci. 2019, 7(1), 37-50.